Усё жыццё Сафіі Мяніцкай цесна звязана з лесам: у 1970 годзе пасля заканчэння Полацкага ляснога тэхнікума яна прыйшла працаваць у Драчкоўскае лясніцтва тэхнікам-лесаводам, праз паўгода перспектыўнага маладога спецыяліста прызначылі памочнікам ляснічага, а праз шэсць гадоў - ляснічым.

- На пасадзе ляснічага я прапрацавала больш за 12 гадоў, - успамінае Сафія Іванаўна. - Затым каля двух гадоў па стане здароўя я не працавала. Потым мне прапанавалі ўзначаліць пастаянны гадавальнік лясгаса. Тады ён быў прызначаны толькі дня лясных культур.

Дарэчы, пад кіраўніцтвам Сафіі Мяніцкай гадавальніку прысвоілі веданне «Лясны гадавальнік высокай культуры», за прафесійную шматгадовую працу яна ўзнагароджана шматлікімі граматамі. Сафія Іванаўна працавала на пасадзе начальніка гадавальніка пяць гадоў да пенсіі, і яшчэ дзесяць, знаходзячыся на заслужаным адпачынку.

Укладваючы душу, веды і ўменні ў кожны парастак, Сафія Іванаўна з калегамі займалася вырошчваннем і дэкаратыўных раслін для гадавальніка, ездзіла па лясгасах усёй краіны ў пошуках саджанцаў, укараняла ў цяпліцах, высаджвала ў гадавальнік. І таксама з душой яна стварала сапраўдны райскі куток у сябе дома. Да таго ж, муж - Мар'ян Пятровіч, таксама дзесяць гадоў працаваў у лясной гаспадарцы, і дапамагае жонцы не толькі кампетэнтным саветам, але і справай.

Дом сям'і Мяніцкіх знаходзіцца на ўездзе ў вёску Драчкава. Прызнацца, не раз, праязджаючы міма, захаплялася, што ў кагосьці ў двары красуюцца такія высокія хвоі, бярозы. І вось мне ўдалося пабываць на гэтым участку, упрыгожваннем якога з'яўляюцца не толькі дрэвы, а багацце кветак, кустоў і прысутнасць душы паўсюль.

- Дом мы будавалі ад лясгаса, зямля раней належала лясніцтву, - распавядае гаспадыня. – Дрэў тут было шмат, іх прыйшлося прыбраць, але вырашылі пакінуць на ўчастку хаця б пару – бо ўсё наша жыццё звязана з лесам. Так, выходзячы раніцай на ганак, быццам бы ў лесе апынуўся.

Заходзячы ў двор сям'і Мяніцкіх, адразу і не можаш зразумець, якая яго частка больш прыгожая. Прама ў дарожкі, якая вядзе да дома, растуць ружы, розныя туі, хмызнякі, а каля дома заліваецца колерам венікавая гартэнзія, заквітаюць хрызантэмы, растуць ядловец і самшыт, ландышы, хасты, клемацісы…

- Больш за 15 гадоў таму, калі ў лясгасе пачала займацца вырошчваннем дэкаратыўных раслін, вырашыла акультурыць участак дома, пасадзіць нешта для душы, - дзеліцца Соф'я Іванаўна. - Першыя мае расліны - дзве калонавядомыя туі, потым пасадзіла шаравідныя і пачала паволі запаўняць прастору - падсадзіла ружы, клемаціс і гэтак далей. Зараз стараюся так высаджваць кветкі і хмызнякі, каб яны дапаўнялі і не губляліся на фоне адзін аднаго, ствараючы прыгожую кампазіцыю. У справе садаводства без эксперыментаў нікуды, менавіта так нараджаецца нешта незвычайнае і прыгожае.

Гуляю па двары Соф'і Іванаўны і разумею, што кожная расліна высаджана з веданнем справы і здаецца, што тут папрацавала цэлая каманда ландшафтных дызайнераў. Міні-клумбы з самымі рознымі раслінамі (верас, касачы, асцiльба, півоні і інш.) гарманічна чаргуюцца з дрэўцамі, сярод якіх і незвычайныя японская дэкаратыўная вярба «Тортуоза», і дэкаратыўны «Райскi яблычак», ганаровае месца займае рабіна.

Жывой загараддзю з туй ад дэкаратыўнай зоны агароджаны агарод з роўненькімi градкамі бульбы, буракоў, морквы, кукурузы і іншай гародніны, а побач расце рэмантантная маліна, якая радуе ўраджаем да позняй восені.

- Гэта ўсё высаджваем у першую чаргу для ўнукаў, - распавядае гаспадыня. - У нас дзве дачкі, трое ўнукаў і праўнучка. У госці заязджаюць часта, дапамагаюць у агародзе, ды і паласавацца свежымі ягадамі, садавінай любяць, а іх захопленыя вочы і ўсмешкі на тварах – тое, што натхняе працаваць.

Ёсць у гаспадароў за домам і вялікі сад з урадлівымі яблынямі і грушамі, сярод якіх і маладыя, і дрэвы старэй. Соф'я Іванаўна збірае багаты ўраджай груш, і распавядае, што цяпер актыўна займаецца кансервацыямі на зіму. "Сёння яшчэ аджыку рабіць буду - ураджай памідораў сёлета добры", - дзеліцца гаспадыня.

За садам высаджаны кусцікі дурніцы, агрэста, парэчкі, вінаград, а ў цэнтры агарода... міні-гадавальнік. Тут Соф'я Іванаўна разводзіць розныя туі, так бы мовіць, эксперыментуе для душы.

Завяршаючы экскурсію па садзе, цікаўлюся ў Соф'і Іванаўны, якая яе самая любімая расліна? Яна без замінкі адказвае, што канадская елка "Коніка", якую яна пасадзіла адной з першых.

– А ў цэлым, мне дорага кожная расліна, кожны кусцік – бо ва ўсё ўкладзена часцінка душы, – адзначае суразмоўца.

Увесь прысядзібны ўчастак сям'і Мяніцкіх плошчай каля 38 сотак. Але прыемна, што кожны кавалачак зямлі тут акультураны, выкарыстоўваецца па прызначэнні і з любоўю.

У завяршэнне матэрыялу хочацца толькі падзякаваць Соф'ю Іванаўну і Мар'яна Пятровіча за выдатную экскурсію і магчымасць адцягнуцца ад штодзённай мітусні і пажадаць ім сіл і натхнення для стварэння на роднай зямлі!

Лідзія СУДНІКОВІЧ.

Фота аўтара.